АЙЫЛДАШ ЧАЛ Бала кыял болобу адам Карганда… Бир абышка ынак э | Кыргыз Поэзиясы

АЙЫЛДАШ ЧАЛ

Бала кыял болобу адам
Карганда…
Бир абышка ынак эле
Балдарга.
 
Сыртка чыгат тийген кезде
Күн чубак.
Чал жанында биз жүрөбүз
Чуркурап.
 
Ар немени айта берип,
Күлдүрүп.
Сыначу эле ким карылуу,
Ким күлүк?
 
Биз ошондо күрөшчүбүз
Аянбай.
Чал отурчу мактоо сөзүн
Табалбай.
 
Күлмүң этет байге бөлөр
Өңдөнүп.
Баарыбызга кемпут берет
Тең бөлүп.
 
Эч кимде жок ыза болуу,
Таарыныч.
Демек, балбан бирөө эмес,
Баарыбыз.
 
Жүрөгүндө жүрөт окшойт
Көп санат.
Эрикпестен эзелкиден
Кеп салат.
 
Жомогу анын кайгылуу да,
Муңдуу да.
Коңур чыккан добушундай
Сырдуу да.
 
Кулак төшөп шуулдаган
Шамалга
Биз ал түнү уктабайбыз
Далайга.
 
Ошол жомок, ошол баян
Өмүрдө.
Көп нерсени али салат
Көңүлгө.
 
Ойго конгон сөздөрдү элеп
Чыпкадай.
Кээ бир түнү чыкчу болдум
Уктабай.
 
Билинбестен кетип калган
Кар өңдүү…
Айлыбыздан ал акылман
Чал өлдү.

Токтосун САМУДИНОВ