"Як сабаби афзоиши низоъ дар марзи Тоҷикистону Қирғизистон набудани муколамаи байни кишварҳо сари масъалаҳост. Ин ҷараён бояд тамоман шакли дигар дошта бошад. Ҳоло ҷонибҳо вохӯрда танҳо қитъаҳои баҳсиро дар марз баррасӣ мекунанду бо ҳамин тамоми баҳсҳо пӯшида мешаванд. Ба назари ман, ин ҷо кор бояд зери назари Созмони Милал, САҲА ва созмонҳои дигар бигузарад, то онҳо тавонанд, ба масоили ҳассосе ба мисли мудирияти захираҳову ҷобаҷокунии марзбонон ва низомиён бирасанд… Мо ин рӯзҳо шоҳиди мавқеи тарафҳо дар Бишкек ё Душанбе мешавем, ки тобиши бисёр сахти миллатгароёна ё хашин доранд, вале вақте дар минтақаи марзӣ қарор доред, мебинед, ки онҷо мардум бо масъалаҳои марзӣ муросо мекунанд. Ин як парадокс ё ҳолати аҷиб аст. Дар таҷрибаи худ дидаам, ки ин мардум ба ҳар ҳол талош мекунанд, аз баёни назарҳои бадбинонаву хашин худдорӣ кунанд. Онҳо хуб дарк мекунанд, ки имрӯз ҷанг бошад ҳам, фардо ногузир бояд дар канори ҳамин одамон бошанд.”
Шералӣ Ризоён, сиёсатшиноси мустақил, Душанбе:
Шералӣ Ризоён
