Бир айылда аябай акылдуу даанышман жашачу. Ал балдарды жакшы көргөндүктөн аларга белек берчү. Бирок ал назик нерселерди гана бергендиктен, балдар канчалык кылдат болууга аракет кылышпасын, жаңы оюнчуктары көбүнчө сынып кетчү. Бул нерсеге балдар капаланып, ыйлашчу.
Бир күнү ата -энеси балдарынын ыйлаганына чыдай алышпай, акылмандын жанына келип:
- Сиз акылдуусуз жана биздин балдарыбызга жалаң гана жакшылыктарды каалайсыз. Бирок эмне үчүн аларга мындай белектерди берип жатасыз? Алар колдон келишинче сындырбоого аракет кылышат, бирок оюнчуктар баары бир эле сынып жатпайбы, бул нерсеге биздин балдар ыйлашат.
Анда даанышман жылмайып:
- Бул бир нече жылга созулат жана кимдир бирөө аларга жүрөгүн бергенде. Балким, бул аларга баа жеткис белеке бир аз кылдат мамиле кылууну үйрөтөт.
